भारताच्या हातातोंडाशी आलेला विजय पुन्हा दूर पळणार नाही ना पावसामुळे?
अंगात ताप असल्यामुळे घरातून कुठेच बाहेर पडू शकत नाहीये मी ...

त्यात माझ्या घरातील आवाजाचा एकमेव स्त्रोत ( हो, मी अजुन तरी स्वत:शी बोलत नाही ... ) असलेला रेडीओ ह्या पावसाच्या अवेळी प्रकट होण्याच्या बातम्या देतोय!

हात, पाय, मान, घसा, कंबर, पाठ, डोक ई. दुखत असतानाच ज्याच्याकडे विरंगुळा म्हणून बघाव त्या गोष्टीनी असा दगा द्यावा हे काही बरोबर नाही ...

तेवढ्यात माझ्या मनात विचार येतो "आज माझ्याकडे माझ्या बहिणीने बळकावलेला 'कॉंप्युटर' असता तर किती छान झाल असत ... निदान गाणी तरी ऐकली असती ..."

आणि लगेच रेडिओवर "आजचा सामना पावसामुळे वेळेवर सुरु होवु शकणार नाही ... पुढील बातमी हाती येइपर्यंत ऐकुयात हिंदी गाण्यांचा कार्यक्रम ..." असा अस्पष्ट आवाज ऐकु येतो ...

आणि मग सुरु होते हिंदी चित्रपट संगिताची लयलूट ...

ये हरियाली और ये रास्ता ...

इम्तेहा ए ईश्क मे हम सारी रात जागे ...

तु गंगा की मौज मे जमना किनारा ...

मधुबन मे राधिका नाचे रे ...

एकापेक्षा एक मधुर गाणी ऐकुन हा हा म्हणता माझा ताप उतरतो ...
अहो आश्चर्यम!
हे स्वप्न का वास्तव?
माझा मेंदू विचार करु लागतो ... मी कल्पव्रुक्षा खाली तर नाही ना बसलेलो मनात आलेली इच्छा पूर्ण व्हायला?

मनाचा एक कोपरा मात्र मला ओरडून ओरडून सांगतोय ... जास्त विचार करु नकोस ... पस्तावशील ... जे ऐकायला मिळतय ते ऐक आणि स्वस्थ पडून रहा ...

पण शेवटी कुतुहूलमुळे मनाला काही केल्या धीर धरवत नाही ... आणि तो दुष्ट अमंगळ विचार मनात आकाशात चमकणा-या विजेसारखा एक क्षणभर आपले अस्तित्व दाखवून जातो ...

आणि ...

रेडिओ अचानक 'एखाद्याच्या पार्श्वभागावर चिमटा काढल्यावर जशा आवाजात ओरडतात' तशा आवाजात किंचाळू लागतो ...

हो ... मी तोच विचार केलेला असतो ...

"एवढी गाणी झाली पण अजुन हिमेश रेशमियाची कोल्हेकूई कशी नाही ऐकु आली?"
मी अंगातली सर्व चेतना हरवलेल्या एखाद्या प्रेता सारखा पडून राहतो ...

आणि बाजुला कोल्हेकूइ तशीच चालु राहते ... "ओ हुजू.....................र "