काल रात्री दोन वाजता एस.एम.एस. आल्याची घंटा वाजली. ( घंटा बडवल्यासारखा 'रिंगटोन' लावायची खाज .. बाकी काय! )उठून मेसेज वाचला आणि कपाळावर हात मारुन घेतला!

सौम्य पॉलचा 'मेसेज' होत."आय ऍम युजींग युअर टूथपेस्ट"

मनात म्हंटल 'च्यायला वापरली तर वापरली आणि वर बाजुच्या खोलीत राहत असुन मला एस.एम.एस. करतोय ??'
मनात विचार आला एक हाक मारावी जोरात 'इतनी रात मे एस.एम.एस क्या कर रहा है बे झंडू?'

पण त्याच क्षणी जाणवल ... आपण किती एकटे आहोत ते ... आणि क्रुतघ्न देखील ...

३ वर्ष मी आणि सौम्य आमच्या कॉलेज मध्ये शेजार-शेजारच्या खोल्यांमध्ये राहीलो आहोत ...
एकमेकांच्या सुखा-दु:खाच्या प्रसंगाचे साक्षीदार आहोत ...
घरापासून १५०० किमी दूर राहुनही सौम्य, सुम्या, ओजस, माल्या यांच्या सहवासात कधी एकट एकट वाटल नाही ...पण आज हा मेसेज वाचुन खरच फ़ार एकट एकट वाटतय ...

सौम्यनी काय म्हणून केला असेल हा मेसेज मला?
प्रतिक्षीप्त क्रिया?
दर दोन मिनिटानी एकमेकांशी बोलायची लागलेली सवय?
का रात्री अडीच ला अचानक आलेली कॉलेजच्या सोनेरी दिवसांची आठवण?
का अगदी चुकून?

आमच्या बहिणाबाई म्हणतात, "दादा मला तर हल्ली वाटायला लागलय मैत्री म्हणजे काय तर नुसत एकत्र असताना हा-हा ही-ही करण ..बास ... एकदा का शाळा-कॉलेज वेगळी झाली, की तु कोण आणि मी कोण?"

खरच इतक साध आणि तकलादू आहे हे नात?
फक्त मेसेंजर वर महिन्यातून एखाद वेळेला 'कसा आहेस? काय चाललय?' विचारण्या एवढ औपचारीक?
का आपण ते तस बनवतोय?
का कोषात गुरफ़टून घेताहेत लोक स्वत:ला एखाद्या सुरवंटासारख?

मैत्री टिकवायची असेल तर भेटीगाठी घडत राहिल्या पाहिजेत ...
आणि त्या घडत नसतील तर मुद्दाम घडवून आणल्या पाहिजेत ...
विचार-मंथन चालु असतानाच सौम्यचा ५ मिनिटात दुसरा 'मेसेज' आला ...
'सॉरी दॅट वॉज फ़ॉर समवन एल्स...'

पण दुस-या कोणासाठी तरी असलेल्या त्या मेसेज नी मात्र मला योग्य धडा दिलाय ...
मैत्री टिकवण्याचा ... निभावण्याचा ...